12 Ekim 2012 Cuma

KİMSESİZ









Kırık gönlüm şimdi sana, hayata, bu şehre.
Gerçek açığa çıktımı,
Zor hayata tutunabilmek.
Kambur duruyor sırtım.
Ağır bir yük aldı çünkü.
Korkuyorum, küçük bir kız gibi.
Savunmasız'ım, Yanlızım..
Ve artık kimsesiz....

3 yorum:

Profösör dedi ki...

Yalnızlık yalnızlıkla buluşursa ortada ne yalnızlık kalır, ne de yalnız..

Unknown dedi ki...

Aslında ailemiz dostlarımız hatta canımızın bir parçası çocuklarımız olsada hayatımızda, hep yanlızız yalnız...

Profösör dedi ki...

Kapaksız tencerede asla yemek pişirilmez..
Ocakta bir tencere et mi kaynar, dert mi kaynar bilinmez.