Nazilli deyim. Hani son zamanlarda televizyonlarda hakkında çok konuşulan yer, Ninelerin dedelerin genç göründüğü mutlu ve uzun yaşadıkları haberlerinin çoğaldığı yer. Annemin memleketi benimde çok sevdiğim ne zaman gelsem içimi sevgi ve huzur kaplayan mutlu olduğum yegane yer.
Ama bu sefer bu güzel yerde çok üzüldüm çok ağladım... Mutlu olamadım, göz yaşım dinmedi. Dayıcığım dan bize yadikar kalan yengeciğim'i beyin kanamasından kaybettik. Ne çok sevdiğim insanları kaybettim bu sene ne çok sıkıntılı günler geçti.Son bulur inşallah.
Başına ağrı girince hastaneye giderken geri döneceğini düşünerek okuma gözlüğünü, buzdolaptaki yemeklerini, alel ade askıya astığı pijamalarını hepsini eve girince gördüm....çok üzgünüm..Onun bu sevgi evine teras palas dedirdi..Bunu daha sonra anlatacağım..
2 yorum:
başınız sağolsun :(
uzun zamandır yoktun merak etmiştim yazmaktan mı vazgeçti diye??? neyseki benim iş sınırları içindeymişsin ;)
Yorum Gönder